ใครจะไปคิดว่าการออกตามหาแบตเตอรี่สำรองกล้องก้อนหนึ่ง จะทำให้นักข่าวสถานีโทรทัศน์อย่าง "อวิ๋นเยี่ยนหุย" ย้อนเวลากลับไปอยู่ในร่างเด็กรัชสมัยซ่ง และเพื่อที่จะได้กินดีอยู่ดี เขาจึงตั้งปณิธานว่าต้องรีบเติบโตอย่างอย่างมีคุณภาพ แต่วินาทีต่อมากลับได้ข่าวว่าโรงรับเลี้ยงเด็กที่แม่ของตนทำงานอยู่กำลังจะปิดตัวลง! "เจิ้งผิง" แม่ของเขาตัดสินใจรับเลี้ยง "ซวงอี๋" และ "เสี่ยวเปา" เด็กกำพร้าที่เหลืออยู่อีกสองคน ต่อมาไม่นานนางกลับได้รับข่าวร้ายว่าสามีที่ไปทำงานแดนไกลเสียชีวิตแล้ว แม้เศร้าโศกเสียใจ ทว่าจำต้องหาทางเลี้ยงครอบครัวสี่ชีวิตนี้ไปให้ได้!

    ในช่วงวิกฤติ "ไต้ซือเหลี่ยวหราน" ที่ต้องตาอวิ๋นเยี่ยนหุยพลันยื่นมือเข้าช่วยเหลือ พวกเขาได้ "วัดต้าเซี่ยงกั๋ว" อันเป็นวัดแห่งราชวงศ์เป็นที่พึ่งพิง และอวิ๋นเยี่ยนหุยก็ได้ใช้ทักษะความรู้ในยุคปัจจุบัน มาพัฒนาชีวิตความเป็นอยู่ในต้าซ่งของเขาให้อยู่อย่างสุขสบาย แม้อายุยังน้อย แต่กลับคลุกคลีใช้ชีวิตจนเข้ากับเมืองไคเฟิงได้สำเร็จ เขากลายเป็นผู้มีความสามารถตัวน้อยที่สร้างความมั่งคั่งและสร้างชื่อเสียงให้กับวัด ในทุกๆ วันไม่เพียงได้ทานอาหารประณีตเลิศรส แต่ยังศึกษาค้นคว้าผลิตภัณฑ์ครีมพอกหน้าขาวออกสู่ตลาดได้ด้วยความบังเอิญ มันไม่เพียงเป็นที่ชื่นชอบแย่งชิงของเหล่าแม่นางน้อยใหญ่ ขนาดชายหนุ่มผู้ที่ผิวถูกแดดเผามายังต้องการ...เดี๋ยวนะ! ผิวดำเช่นนี้ตั้งแต่เกิด? ทั้งยังแซ่เปา? และเพราะ "คดีอ่างผีสิง" จึงทำให้เขาถูกปลดจากตำแหน่งราชการ? หรือว่าชายหน้าดำคนนี้จะเป็นใต้เท้าผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น คนที่เขาต้องผูกสัมพันธ์อันดีเผื่อไว้ในอนาคต?! ท่านเปาบุ้นจิ้น?