"ข้าเห็นเจ้าร้อนในมากถึงเพียงนี้ เลยใส่ดอกสายน้ำผึ้ง เก๋าคี่ และใบบัวสับละเอียดลงไป"

"บะ ใบบัว!?" เหยียนตั้นสะดุ้ง พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ "ท่านคิดจะให้ข้ากินตัวเองหรืออย่างไร"

"ไม่ได้มาจากตัวเจ้า เป็นของที่หาซื้อได้ทั่วไปในร้านยา"

"ข้าย่อมรู้ว่าไม่ได้มาจากตัวข้า หากแต่ดีชั่วนี่ก็เป็นหนึ่งในวงศ์วานข้ามิใช่หรือ ท่านรู้หรือไม่ว่าพวกเรานั้นน่าสงสารเหลือเกินแล้ว ออกดอกให้ผู้คนมาชมเล่น เมื่อดอกโรยก็ถูกหักฝักไปกินกว่าค่อน หากกินไม่หมดยังต้องถูกนำไปตากแดดทำเป็นเม็ดบัวแห้ง กระทั่งรากบัวในตมก็ไม่อาจหนีพ้น ตอนนี้ใบยังถูกเอามาแช่ในชา ทำเกินไปแล้วจริงๆ!"

"เจ้าไม่อยากดื่ม ข้าก็ไม่บังคับกรอกปากเจ้าหรอก" อวี๋โม่ยกถ้วยชาขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก

เหยียนตั้นพลันขยับเข้าใกล้เขาแล้วกล่าวอย่างน่าสะพรึงกลัว "ท่านก็ห้ามดื่ม"

อวี๋โม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "เมื่อก่อนยามเจ้าตุ๋นน้ำแกงปลา ก็มิใช่ข้าดูอยู่ด้วยหรือไร"

เหยียนตั้นตาไวมือไว แย่งถ้วยชาในมือเขามา "เช่นนั้นพวกเรามาแลกเปลี่ยนกัน ต่อไปข้าจะไม่กินปลาไม่ดื่มน้ำแกงปลาแล้ว ส่วนท่านก็ห้ามกินเม็ดบัวและรากบัว จริงสิ ใบกับดอกก็ไม่ได้"