เมื่อหกปีก่อน หล่อนกับเขาพบกันโดยบังเอิญ.
..เด็กสาวชาวบ้านกับโจรป่าซอมซ่อ
‘หน้าตาเจ้าก็ดีนะ ไม่น่าเป็นโจรเลย…’ เด็กสาวทำคอย่น ถามกลับอย่าง ใคร่รู้มากกว่าหวาดกลัว ‘เจ้าจะจับเรากินรึเปล่า’
ก็แถวนี้…มีข่าวแว่วๆว่ามีโจรป่ากินคนอยู่นี่นา 
คนคนนี้…น่าจะใช่
‘อย่ากินเราเลย เนื้อเราไม่อร่อยหรอก ถ้าเจ้าหิว…’ 
เจ้าตัวยื่นผลชมพู่ในมือให้ 
‘กินนี่ดีกว่า หวานหอมอร่อยกว่าเราเยอะ!’
ราวกับพระพรหมลิขิต อีกหกปีถัดมา ทั้งสองได้พบกันอีกครั้ง ในฐานะจอมกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่กับข้าบาทบริจาริกาผู้ปลอมตัวมาแทนพี่สาว

---------------------------------------------------------------

“เจ้ากำลังบอกรักข้า...หรือกำลังด่าข้ากันแน่เนี่ย ไอ้คำว่าโกรธแค้น ชิงชัง หมั่นไส้นี่ ข้าควรจะได้ยินหรือ ข้าควรลงโทษคำพูดบ้าๆ นั่นยังไงดี กอดหนึ่งที หอมสักสิบที หรือจูบสักยี่สิบทีดี”
มทนาลัยนั่งนิ่งงัน กะพริบตาปริบๆ แต่พอเห็นสีพระพักตร์จริงจังก็อดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้
...นี่แหละองค์รุทรบดินทร์ คนที่ทำให้คนคนหนึ่งทั้งขันทั้งฉุนได้ในเวลาเดียวกัน และเป็นคนที่คาดเดาอารมณ์ได้ยากมาก...แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจของหล่อนจึงปลิดปลิวไปสู่อุ้งพระหัตถ์ของพระองค์ได้อย่างง่ายดายเพียงนี้
ไม่รอคำตอบของหล่อน พระองค์ทรงลุกจากพระเก้าอี้ แล้วดึงตัวหล่อนเข้าไปกอด จากนั้นจึงลงโทษหล่อนให้สมกับคำถ้อยคำที่ยังคงสับสนว่าเป็น คำด่าหรือคำบอกรักกันแน่
จุมพิตนั้นบางคราก็แผ่วหวาน บางคราก็เว้นวอน
บางคราหยอกล้อ แต่บางคราก็แทบทำให้หล่อนสะท้านไปทั้งสรรพางค์
“อืม...ครั้งเดียวคงไม่พอ เอากี่ครั้งดี”