รัชทายาทแห่งต้าเยี่ยนสมกับเป็น 'เมล็ดพันธุ์แห่งรอยยิ้มของวังหลวง' โดยแท้

กระทั่งองครักษ์หน้าเหล็กก็ยังสามารถทำให้ยิ้มได้

แต่มิมีผู้ใดล่วงรู้ว่ารอยยิ้มนั้นมีให้แด่ 'อ้ายชิง' เพียงผู้เดียว

ท่ามกลางวันเวลาสงบสุข ฮ่องเต้กลับมีราชโองการสละ
ราชบัลลังก์

อ้ายชิงที่อยู่ในห้วงตกตะลึงถูกผลักให้ปฏิบัติ ตามพรหมลิขิต ก้าวขึ้นรับหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ

นับแต่ขึ้นครองราชย์ อ้ายชิงตั้งปณิธาน ว่าจะครองแผ่นดินโดยเมตตาธรรม 
แต่เมื่อจิ่งถิงรุ่ยถูกบีบให้ต้องโทษหนัก

ถึงขั้นประหารชีวิตโดยไร้ความเป็นธรรม

ตาชั่งเมตตาธรรมของอ้ายชิงก็เริ่มเอนเอียง