บ่อยครั้งที่ธันย์นึกสงสัยว่าเหตุใดทุกครั้งที่สายลมพัดโชยเอากลิ่นดอกการเวกหอมแรงมาแตะจมูก เขาถึงมักเห็น... ได้ยิน... ในสิ่งซึ่งอยู่เหนือประสบการณ์คนทั่วไป พร้อมกับที่ความรู้สึกโหยหา อาลัยอาวรณ์ และโหว่โหวงในอกแล่นจับทุกอณูประสาทสัมผัส

กระทั่งพานพบเธอ แม้เพียงหนึ่งชั่วลมหายใจ และเพียงเศษเสี้ยวใบหน้างามที่ผินมา หากธันย์ก็รู้ว่าเธอคือคนที่ส่วนลึกแห่งวิญญาณเขาร่ำร้อง ปรารถนามาแสนนาน เธอผู้มีรอยปานรูปแหวนที่โคนนิ้วนางติดตัวแต่เกิด ดั่งมีใครจารสลักไว้แสดงความเป็นเจ้าของแต่ภพแต่หนหลัง ฤๅคนคนนั้น...คือธันย์

ทว่าใช่จะมีเพียงเขากับเธอที่จับจูงกันมาจากชาติปางก่อน เพราะนิวรณ์แรงกล้าหาได้มีแต่รักไม่ หากพยาบาทฆาตแค้นจนไม่อาจอโหสิก็สั่งสมเป็นเวรกรรมให้ต้องติดตามชดใช้ดุจกัน

ธันย์หวังเหลือเกินว่าหนนี้เขาจะสามารถแปรกระแสกรรม เปลี่ยนลิขิตชะตาของเขากับเธอ อย่าให้ต้องซ้ำรอยโศกนาฏกรรมเดิม