162 ฝนในปีนั้น

เมืองแห่งนี้มีฝนตกหนึ่งร้อยหกสิบสองวันต่อปี และไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สายฝนเปรียบเหมือนคำอธิฐานขอพรในวันเกิด ผมจึงเฝ้ารอวันที่สายฝนโปรยปรายลงมา "ฝนตกแปลว่านายจะปรากฏตัวฝนไม่ตกก็แปลว่านายไม่ปรากฏตัว แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไงนอกจากคิดถึงและภาวนาให้สายฝนเทลงมาจากฟากฟ้า" ผมมีความคิดเช่นนี้หลังจากเกิดเรื่องราวขึ้น ก็เหมือนที่มนุษย์ไม่เคยสนใจว่าดวงอาทิตย์แขวนอยู่มุมไหนของท้องฟ้าและในช่วงเวลาหนึ่ง ทันใดนั้นผมก็หวังว่ามันจะสามารถรักษารูปร่างบางอย่างและคงอยู่เช่นนี้ต่อไป

แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าฝนตกหรือแดดออก มันก็อยู่ไกลเกินกว่ามนุษย์จะขอพรให้ได้รับของขวัญที่มีความสุข ดังนั้นทุกครั้งที่มีความคิดเช่นนี้ ในใจของผมก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด เพราะความคิดที่จะเปลี่ยนแปลงการโคจรของจักรวาล หรือชีวิตมนุษย์อันยาวนานนั้น ถือว่าเป็นความเจ็บปวดที่มีเหตุมีผล ดวงอาทิตย์คือผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่ผมไม่ควรชอบเขา เพราะตามหลักแล้วเขาคงไม่ชอบคนอย่างผมเหมือนกัน บางครั้งผมก็แอบรู้สึกลึกๆ ว่าความรักนั้นยากกว่าสภาพอากาศเสียอีก