นายบำเรออายุยี่สิบเจ็ดปี ไร้ซึ่งความเยาว์วัยยังจะมีอนาคตอะไรให้เอ่ยถึง? พอคิดว่านายบำเรอในหอฉินยวนบ้างก็แต่งออก บ้างก็ไปจากที่นี่ อิ๋นฮวนจึงคิดว่าไยถึงไม่มีคนที่มีใจรักมีคุณธรรมมาเลี้ยงดูเขาบ้างเล่า? ทว่าเรื่องที่คาดหวังไว้ยังไม่ทันมาถึง แขกผู้อยู่เหนือความคาดหมายกลับมาเยือนเสียก่อน...บุรุษใจไม้ไส้ระกำที่หลอกใช้น้องชายเขาเป็นเครื่องมือให้กำเนิดบุตร 

น้องชายของเขาที่เป็นนายบำเรอเช่นกันผู้นั้น...ช่างโง่เขลาจริงๆ คนอย่างจวินโม่ฉิงนี่ควรจะหลอกเอาเงินสักก้อนให้เข็ดหลาบ จากนั้นก็เตะโด่งให้กระเด็นถึงจะเป็นการกระทำอันชาญฉลาด หากทำได้เขาหวังเหลือเกินว่าจะสามารถสั่งสอนน้องชายจอมโง่เง่าให้เข้าใจถ้อยคำนี้ได้ เพียงแต่ว่ามันสายไปเสียแล้ว…