ผม ‘ว่าน’ อดีตเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ใช้ชีวิตไร้สาระไปวันๆ ผมไม่มีความฝันที่อยากทำ ไม่มีความหวัง ไม่มีสิ่งที่รักหรือเกลียด แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ชอบที่จะสร้างรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความสุขให้กับคนรอบข้างเสมอ

จนกระทั่งวันหนึ่งผมบังเอิญได้ร่วมโต๊ะกินข้าวกับ ‘ไอ้พี่แคน’ รุ่นพี่ในคณะที่เพอร์เฟ็กต์ไปหมดทุกด้าน แถมมันยังเป็นคนที่ผมชื่นชมอยู่ในใจจนยกให้เป็นไอดอลของตัวเองอีกต่างหาก ถึงขนาดพร่ำเพ้อรำพันหามันในทวิตเตอร์อยู่บ่อยๆ เพราะไม่สามารถบอกใครเพื่อระบายความอัดอั้นนี้ได้ ก็ใครจะไปกล้าพูดชมต่อหน้ากันวะครับ

แต่เหมือนว่าเรื่องจะไม่ได้จบลงแค่ตรงนั้น เมื่ออยู่ดีๆ คนที่ตอนแรกปฏิเสธผมเสียงแข็งเกิดกลับคำพูดว่าจะติวหนังสือให้ซะงั้น แต่แลกกับข้อเสนอที่ผมต้องไม่ไปทำงานร้านเหล้าอีก และไอ้สายตาแกมบังคับที่เหมือนสั่งให้ผมย้ายไปอยู่คอนโดฯ นั่นก็ด้วย คืออะไรวะ! แล้วแบบนี้แฟนเก่าของพี่แกที่ยังติดต่อกันอยู่จะไม่ตามมาฉีกอกผมเหรอ บอกไว้ก่อนเลยว่าว่านไม่สู้คนนะคร้าบบบ!