"จริงๆ แล้วภูวงไม่เคยยอมแพ้ เขา "เนรมิต" ชีวิตใหม่ขึ้นมาแทนชีวิตเก่าที่เขาจำลองผิดพลาดไป" "เขา เนรมิต คุณขึ้นมา แล้วดิฉันล่ะคะ" "คุณเป็นผู้หญิงที่เขาคอยอยู่ เมื่อผมเห็นรูปวาดผู้หญิงในหอภาพ ผู้หญิงคนนั้นคือคุณ ผมก็รู้ว่าคุณเป็นคนเดียวที่จะช่วยผมปลดเปลื้องภูวงจากพันธนาการได้..." "แต่เจ้าภูวงกับดิฉันไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยเห็นกันมาก่อน" "ภูวงไม่เคยอธิบายให้ผมฟังว่าเขาวาดรูปคุณขึ้นมาจากไหน บางทีมันอาจจะเป็นการหยั่งรู้อะไรสักอย่างของเขา หรือมิฉะนั้นเขาก็อาจจะสร้างคุณขึ้นมาอย่างผมก็ได้" ใกล้รุ่งหัวเราะเห็นฟันเรียบขาวเป็นเงา

"ถ้าเป็นอย่างหลัง คงจะสร้างพ่อแม่กับพี่ๆ ขึ้นมาด้วยมังคะ ดิฉันเป็นแต่เพียงคนธรรมดาๆ" "ไม่ใช่หรอก" นัยน์ตาคมซึ้งของอีกฝ่ายเปล่งประกายลึกล้ำ "ถ้าคุณเป็นคนธรรมดาอย่างนายตำรวจหนุ่มคนนั้น คุณจะไม่มีวันเข้ามาถึงสถานที่นี้ได้เลย" จริงของเขา ใกล้รุ่งเหลียวมองรอบตัว...แม้ในยามที่สมองเต็มปรี่ด้วยเหตุการณ์หนักสมอง หญิงสาวยังไม่วายเคลิบเคลิ้มกับภาพกึ่งความจริง กึ่งความฝันที่ล้อมรอบกาย "ภูวงกำลังรอใครสักคนที่ "พิเศษ" ไม่น้อยกว่าเขา เพื่อมาปลดเปลื้องเขาเป็นอิสระ... ภังคีกับผมเหมือนกลางวันกับกลางคืน เมื่อมีเวลาหนึ่ง ก็จะไม่มีอีกเวลหนึ่ง" "แต่ช่วงต่อระหว่างกลางวันกับกลางคืน ที่เรียกว่าสนธยาก็ยังมีนะคะ" ชายหนุ่มส่งยิ้มกระจ่างให้หล่อน เหมือนจะล้อเลียน "หรือไม่ก็...เวลาใกล้รุ่ง"