วันอังคาร ตอนบ่ายในปลายเดือนพฤษภาคม ตอนนั้นเสียงล้อรถไฟบดลงรางเหล็กกับเสียงหวูดดังอื้ออึงเป็นเวลานาน การเรียนการสอนสะดุดลงไปชั่วครู่ "น่าจะมีรถไฟวิ่งตลอดเวลานะลูกพีช จะได้ไม่ต้องเรียน" "เค้าว่าหูป้องจะพังก่อนละมั้ง" ที่โต๊ะริมหน้าต่าง สาวน้อยมองฝูงนกน้อยบินวนรอบต้นหางนกยูงที่ออกดอกเหลืองบางสะพรั่งท่วมต้นสดใส เธอมองจนเสียงขบวนรถไฟห่างหายไป กระทั่งเสียงกระซิบจากคนรอบข้างๆ ดังขึ้นมาแทน "ลูกพีชสะดุ้งเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นพรวด เรียกสายตาทุกคู่มองมา ลูกพีชกำมือแนบลำตัว เดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แข็งเหมือนหุ่นยนต์ ออกไปยืนอยู่ตรงหน้ากระดาน สีหน้าเริ่มซีด ไม่สบตาผู้ฟัง ใครๆ ก็รู้ว่าเธอประหม่า บรรยากาศในห้องเงียบกริบ คล้ายทุกคนกลั้นใจลุ้นไปพร้อมเธอ "ชะ ชื่อ "พีชา"ค่ะ" เสียงพูดตะกุกตะกัก หัวใจเต้นดังตุบๆ รู้สึกลมหายใจเริ่มติดขัด "ชะ ชื่อเล่นชื่อลูกพีช" แต่ยิ่งพูดความมั่นใจก็ยิ่งดิ่งลงเหงื่อเริ่มออก ไหล่เริ่มห่อ หลังงอลง ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา