แม้จะถือเป็นเกียรติสูงสุดที่นางได้รับหน้าที่เป็นคนเฝ้าประตูแห่งป่าต้องห้าม ทว่าชีวิตของจื่อจิงกลับโดดเดี่ยวเดียวดายนัก...

นอกจากการนำเครื่องสังเวยไปถวาย ณ ลานบูชายัญไม่ขาดแล้ว นางมิอาจย่างเท้าก้าวออกไปยังที่ใด ต้องใช้ชีวิตเพียงลำพังประหนึ่งโลกนี้มีแต่นางผู้เดียว รอคอยให้ผู้คนมาหาแล้วก็จากไป จากไปแล้วก็มาหาเท่านั้น

จนกระทั่งนางได้พบเขา... มารเล็กๆ ผู้มีแววตาว่างเปล่าตนนั้น โลกของนางจึงเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา

...นางได้มอบความอ่อนโยนให้เขา ส่วนเขาก็มอบความอบอุ่นที่นางโหยหากลับคืนมาให้...

แม้จะรู้ทั้งรู้ว่ามนุษย์กับมารมิอาจใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน แต่นางก็ยังคงแอบหวัง ขอให้ความฝันนี้ยาวนานขึ้นอีกสักวันก็ยังดี