ภูมิภัทรเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาดี ฐานะดี เห็นแบบนี้อายุก็ปาเข้าไป 35 ปีแล้ว
เขาสวมสูทเรียบแต่ราคาแพงกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในร้านกาแฟแห่งหนึ่งในวันที่ฝนเทลงมาราวกับฟ้ารั่ว
สั่งกาแฟรสชาติโปรดของตน
“เอามอคค่า เฟรปเป้ หวานน้อย ทอลครับ” Photobucket
อาจจะเพราะคำเรียกเมนูของแต่ละร้านไม่เหมือนกัน เจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้
จึงเหลือบตาขึ้นมามองใหม่ก่อนตอบ
“ไม่มีครับ”
เขามองผิวสีแทนหน้าตาน่ารักและสีผมแฟชั่นของคนที่ยืนอยู่เคาท์เตอร์
ก่อนจะจุดยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ
“มอคค่าเร็กกูล่าร์ครับ”
“เร็กกูล่าร์?”
เขามองหน้าตางงงวยของเด็กคนนั้นก่อนจะขานรับออกไปใหม่อย่างเป็นมิตร
“ครับ”
ส่วนใครคนนั้นกลับจ้องที่เขานิ่งก่อนจะปฏิเสธด้วยเสียงห้วนๆ
“ไม่มี มีกาแฟกับโอเลี้ยง จะเอาอะไร” Photobucket
“...”
เขาขมวดคิ้วแน่น ถ้าไม่เห็นว่าไอ้เด็กนี่ร้านน่ารักและหวัง งาบ ตั้งแต่แรกเห็น
ผู้ชายวัยลุงอย่างภูมิภัทรจะยอมเดินออกจากร้านโดยไม่สนใจฝนแม้แต่น้อย!
หลังจากตอนนั้นเรื่องราวเรียบง่ายในร้านกาแฟไม่เล็กไม่ใหญ่ก็เริ่มขึ้น
มาร่วมให้กำลังใจลุงภัทรกับเจ้าของร้านตัวเล็ก รวมถึง (น้องแมว) คนอื่นๆ ในร้านนี้ด้วยกันเถอะ!