คนตัวสูงเดินมาหยุดลงตรงหน้าเธอ 

มือใหญ่หากนิ้วมือกลับเรียวยาวราวกับไม่เคยต้องงานหนักยื่นมาหาเธอข้างหนึ่ง 

เมลิษาก้มลงมองมือที่ยื่นมาแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เธอไม่รู้จักเขา 

หากคุ้นตากับร่างสูงที่สูงเกินกว่าใคร ๆ 

ใบหน้าที่ถูกปกปิดด้วยฮู้ดของเสื้อกันหนาวและผ้าพันคอทำให้มองเห็นเพียงสันจมูกโด่งและดวงตา...

ดวงตาที่ทอดมองเธอนิ่ง ดวงตาสีเขียวครามภายใต้กรอบขนตางอนหนาราวกับผู้หญิง 

ดวงตาที่มองดูลึกล้ำราวกับกำลังจ้องมองก้นบึ้งของมหาสมุทร 

ดวงตาที่เคยได้สบเพียงครั้งเดียวหากไม่มีวันลืม!

เมลิษายกมือขึ้นวางลงไปบนมือใหญ่อย่างไว้เนื้อเชื่อใจ 

รู้สึกได้ว่ามือนั้นบีบประชับราวกับจะให้ความมั่นใจว่าเธอตัดสินใจไม่ผิด 

ก่อนที่เสียงทุ้มของเจ้าของมือจะเอ่ยบอก ถ้อยคำที่ละลายความหนาวเหน็บทั้งมวล...

 "ขอสัญญาว่ามือนี้จะไม่ปล่อยให้คุณเดินอย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป"