กำลังภายในร้อยปีอันล้ำค่า เล่าลือกันว่าผู้ซึ่งครอบครองมันอยู่คือ ‘เฟิ่งหมิงเสียง’ แห่งเคหาสน์ธารฟ้า ด้วยวิชานี้มิถ่ายทอดแก่บุรุษ หากอยากได้มันมามีเพียงต้อง ‘ประสานหยินหยาง’กับสตรีที่ฝึกปรือ นี่เป็นเหตุให้เคหาสน์ธารฟ้ามีแขกไม่ได้รับเชิญแวะเวียนไม่ขาด ทว่ากลับมิเคยมีคำลือถึงรูปโฉมของสตรีแซ่เฟิ่งหลุดลอยออกมา

แม้มิใช่นิสัย แต่ ‘โม่ปู้เฟย’จำต้องกระทำตนเยี่ยงโจรราคะ ลอบเข้าเคหาสน์หวังหยั่งเชิง แล้วความจริงที่พบก็ทำให้เขาถึงกับแตกตื่น เมื่อเฟิ่งหมิงเสียงผู้นั้นพิศมองท่าไหนก็เป็นชายชัดๆ!ต่อให้นำชุดผู้หญิงมาสวมทับยังเป็นได้แค่ชายแต่งหญิง!!

โม่ปู้เฟยถูกสั่งให้มาช่วงชิงกำลังภายในร้อยปี แต่...แต่ว่า...จะให้เขาทำการ ‘ประสานหยางหยาง’นั้นมันไม่ฝืนธรรมชาติไปหน่อยหรือ! จิตใจด้านตรรกะเหตุผลคัดค้าน หากด้านที่เป็นอารมณ์ความรู้สึกกลับคอยแต่จะชักพาให้ออกนอกลู่นอกทาง ทำไมนะ...เขาถึงได้เกิด ‘ความคิดไม่ดี’ กับผู้ชายด้วยกันเอง!!