เป็นเรื่องราวของคุณชายของคนซวยอย่างเจ้าเซ นักศึกษาชั้นปีที่ 4 ซึ่งถูกพ่อไล่ออกจากบ้านกับพี่ปกรณ์ หนุ่มออฟฟิศสุดหล่อ ที่การเจอกันครั้งแรกไม่ค่อยจะน่าจดจำนักเจอกันในม่านรูดไงล่ะ
ผมชื่อสิทธา แต่ใครๆ ชอบเรียกว่า ‘เซ’ แน่นอนสิ เพราะนั่นคือชื่อเล่นของเดือนนิเทศคนนี้ไง ตลอด 20 ปีที่ผ่านมาผมไม่เคยไม่ชอบชื่อเล่นตัวเองสักครั้ง กระทั่งตอนนี้ ตอนที่ชีวิตของผมเซเหมือนชื่อ
“เซ มึงโอเคป่ะวะ” มองหน้ากูสิ คำตอบอยู่ในดวงตากูนี่
ถึงแม้ในใจจะกำลังร้อนเป็นไฟแต่ผมก็จำต้องพยักหน้าแล้วบอกคนตรงหน้าด้วยเสียงอันหนักแน่นว่า “กูโอเค” โอเคก็บ้าแล้ว
“กูว่าจะบอกมึงตั้งแต่ต้นเดือนแล้ว แต่กูไม่กล้าว่ะ ขอโทษนะมึง” ไอ้โจมันตบไหล่ผมเบาๆ เพื่อปลอบใจ
ไอ้เหี้ย! ในใจผมนี่อยากจะปัดมือมันออกแทบขาดใจแต่สถานะผมตอนนี้จะหือจะอืออะไรได้วะ ไอ้เซมันก็แค่คนอาศัยนี่หว่า เจ้าของห้องเขาจะพาแฟนมาอยู่ด้วยแล้วเฉดหัวผมออกไปเมื่อไหร่ก็ย่อมได้อยู่แล้ว
“แล้วมึงจะไปนอนไหนวะ”
เก็บของเสร็จแล้วค่อยถาม มันไม่ช้าไปหน่อยเหรอวะ บอกเลยนะว่ากูไม่มีที่ไปหรอก แต่ก็บอกเขาไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวเพื่อนผู้มีพระคุณจะไม่สบายใจเปล่าๆ
“กูว่าจะไปนอนห้องพี่เอฟว่ะ” อ้างชื่อพี่รหัสไปอย่างนั้นกันเสียหน้าทั้งที่พี่เขาไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วยเลย
“เดี๋ยวกูแวะส่งมึงก่อนได้นะแล้วค่อยไปรับเขาที่สนามบิน” เขาที่ว่าก็แฟนมันแหละครับ แหมมึง กูควรซึ้งใจใช่มั้ย ไล่กูออกจากห้องแบบไม่ให้ตั้งตัวแล้วยังมีน้ำใจให้ติดรถไปด้วยอีก ควรกราบแทบเท้าหรือแนบอกดีล่ะ
“ไม่เป็นไรมึง เดี๋ยวกูนั่งแท็กซี่ไปเองได้”
“เอางั้นเหรอวะ ตามใจมึงนะ” ก็ต้องตามใจกูแหละ เพราะถ้าตามใจมึงเรื่องที่กูโกหกว่าจะไปพักกับพี่เอฟคงแตกละเอียดไม่มีชิ้นดี