‘ซือถูโซ่ว’ถูกพ่อบุญธรรมรับมาเลี้ยง ไม่ใช่ในฐานะ ‘ลูก’หากเป็น ‘สัตว์’ตัวหนึ่ง เพราะเป็นสัตว์ นางจึงมิอาจแยกแยะมนุษย์ด้วยการมองหรือฟังเสียง เพียงจำแนกคนจากการดมกลิ่น แล้วทั้งชีวิตนางก็จดจำได้แค่พ่อบุญธรรมกับหมิงเสียง... พี่สาวซึ่งดีต่อนาง ทว่าก็หวาดกลัวนางเช่นกัน

แต่ในปีนั้นหมิงเสียงที่มีเรือนกายสูงใหญ่นั่นกลับไม่กลัวนาง ไม่รังเกียจเลือดซึ่งท่วมร่างนางจากการไล่ล่าสังหาร ซ้ำยังกอดกล่อมนางนอนหลับ ทว่าเมื่อตื่นขึ้น นางก็ลืมเลือนหมิงเสียงผู้นั้นไปจากใจ เช่นเดียวกับเรื่องทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

ส่วนเขา... ‘มู่หรงฉือ’กลับไม่เคยลืมเด็กหญิงคนนั้น ต่อให้เวลาล่วงผ่านมาหลายปีก็ตาม จนเมื่อเขาพบนางอีกครั้ง นางได้เติบโตเป็นเด็กสาวงดงาม แต่เขารู้... ว่านางยังคงเป็นสัตว์ร้ายที่อาศัยเพียงสัญชาตญาณดุจเดิม

หนนี้เขาจะไม่ทำเรื่องที่ต้องเสียใจภายหลังอีก จะทุ่มเททำให้นางกลับมาเป็นคนปกติให้ได้ แม้รู้ดีว่านางอันตราย ไม่มีอารมณ์ความรู้สึก และไม่เคยบันทึกสิ่งใดไว้ในความทรงจำได้เลยก็ตาม