ระยะทางไกลนับพันลี้ไม่สามารถทำให้หัวใจซึ่งลุกโชนด้วยความแค้นสงบลง มิอาจทำให้นางลืมความรักโง่งมที่ตนเคยมีให้บุรุษผู้นั้น

เขา... ชายผู้ทิ้งนางไปอย่างไร้เยื่อใย กระทั่งชื่อเขา นางก็ยังไม่รู้

แต่แม้เวลาล่วงเลยมานานปี คิดหรือว่านางจะปล่อยวางความแค้นนี้ได้

คอยดูเถิด ยามนี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไรอยู่ ณ แห่งหนใด

ขอสาบานว่านางจะต้องเปลี่ยนรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเขาให้เป็นน้ำตาและเสียงคร่ำครวญ ให้เขาได้รู้ซึ้งถึงคำว่า ‘มีชีวิตอยู่มิสู้ตาย’ ให้จงได้