.

อยู่มาจนอายุยี่สิบหกปี ‘ไป๋ถาน’ ไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานมาก่อน

นางปรารถนาเพียงได้สั่งสอนลูกศิษย์อยู่บนเขาตงซานอย่างสงบเงียบเช่นนี้

กระทั่งคืนหนึ่ง... นางถูกคนลักพาตัวไปสวมรอยเป็นอาจารย์ของ ‘ซือหม่าจิ้น’

มารร้ายที่น่าครั่นคร้ามในแผ่นดิน เขาชื่นชอบการฆ่าฟัน บ้างก็ว่าชอบดื่มเลือดสดๆ

ทั้งยังบอกว่านางเคยเป็นอาจารย์ของเขามาก่อน!

 

เพื่อไม่ให้ประวัติการเป็นอาจารย์ของนางต้องมัวหมอง

ไป๋ถานจึงรับราชโองการจากฮ่องเต้ในการกล่อมเกลาจิตใจของเขา

ทั้งยังต้องคอยรับมือกับศิษย์เช่นเขาที่ชอบรื้อฟื้นความทรงจำในอดีตขึ้นมา

ผิดหรือที่นางจำรายละเอียดเก่าก่อนได้ไม่ชัดเจน

แต่หากเขามีความคิดที่จะพยายามก้าวข้ามสัมพันธ์ฉันศิษย์อาจารย์นี้ล่ะก็

เขาต้องพึงรู้ไว้อย่าง เป็นอาจารย์หนึ่งวัน... เท่ากับเป็นอาจารย์ตลอดชีวิต!

 

แม้เขาจะถูกครหาว่าเป็นคนโหดร้าย

ทว่าสำหรับนาง...เขามิใช่คนเลว

 

อาชีพของอาจารย์ที่นางทำมาตลอดสิบปี

กำลังถูกสั่นคลอนด้วยศิษย์ผู้เมินเฉยต่อจารีตผู้นั้น

แม้นางจะขีดเส้นแบ่งกับเขาไว้แล้ว

แต่เมื่อถึงคราวเขาอาการกำเริบทีไร นางกลับอยากจะคอยช่วยอยู่ข้างๆ เขาเสียนี่!

 

กระทั่งติดร่างแหไปในคดีที่ฆ่าอ๋องไปพร้อมกับเขา

เหอะ เห็นทีชื่อเสียงที่นางสั่งสมมาเป็นได้ป่นปี้หมดก็ครานี้

ยามที่เขาถูกลงโทษปลดเป็นสามัญชน นางควรจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างเป็นสุขมิใช่หรือเหตุใดจึงต้องทิ้งเขาตงซานวิ่งโร่ตามเขามา แล้วพูดว่า “พวกเราหนีตามกันไปเถิด” ด้วยเล่า!

 

เรื่องรักผิดจารีตเช่นนี้มิควรป่าวประกาศ...

ทว่ายังมีคนผู้หนึ่งที่เกรงว่าคนทั้งเมืองจะยังไม่ล่วงรู้...

 

เนื่องจากกลัวหน้าตาของ ‘อาจารย์’ เช่นนางจะยังรักษาได้มั่นคงกระมัง

ซือหม่าจิ้นจึงทำตัวไม่ต่างจากกระบอกเสียง เจอศิษย์บอกศิษย์ เจอขุนนางบอกขุนนาง

งานสมรสก็ด่วนจะจัดให้ได้เสียวันพรุ่ง

ทว่าก็มิอาจฝืนราชโองการด่วนที่ให้เขาไปกำราบกบฏที่เมืองชายแดนได้

 

ส่วนนางที่อยากหลีกลี้หนีหน้า ‘ซือหม่าเสวียน’

กลับหนีอีกฝ่ายไม่พ้น ถูกเรียกตัวไปสารภาพรัก ทั้งยังบอกจะแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา!

หึ แม้ยามนี้ซือหม่าจิ้นจะอยู่ไกล ทัพกบฏจะจ่อประตูเมือง และนางยังถูกขังอยู่ในวัง

ยอดบุ๋นไป๋ถานเช่นนาง ย่อมไม่มีทางให้ใครมาบังคับกักขังได้เป็นอันขาด!