เพราะถือกำเนิดในตระกูลหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ ฉู่เยวียนจึงต้องเดินหมากทุกตาด้วยความระมัดระวัง เพราะหากพลาดพลั้งเพียงก้าวเดียวก็จะแพ้ราบคาบทั้งกระดาน

ชันษาสิบแปดขึ้นครองราชย์ ไม่ถึงครึ่งปีอวิ๋นหนานก็เกิดสงครามกลางเมือง แม้เหล่าขุนนางเก่าแก่ในราชสำนักจะมีความคิดอ่านแตกต่างกันไป แต่ทุกผู้ก็ล้วนกำลังเฝ้ารอดูว่าตี้หวังพระองค์ใหม่จะยุติเรื่องนี้อย่างไร

แต่ใครเล่าจะคาดคิดว่าตี้หวังยังไม่ทันจะได้ลงมือ ไกลออกไปพันหลี่นั้นซีหนานหวัง ต้วนไป๋เยว่ก็ได้นำทัพออกเข่นฆ่าสังหารผู้ต่อต้านเสียแล้ว ใช้เวลาเพียงครึ่งปีก็ปราบปรามจลาจลจนสงบลงได้

ภายในวังหลวงเงาจันทร์อ่อนจาง ฉู่เยวียนหยดครั่งผนึกจดหมายลับด้วยตัวเองแล้วเร่งส่งไปยังอวิ๋นหนานที่อยู่ห่างถึงแปดร้อยหลี่ "หนนี้ต้องการให้เราใช้สิ่งใดมาแลกเปลี่ยน?"

ปลายพู่กันตวัดเส้นสายลึกซึ้งทรงพลังจนแทบจะมองเห็นได้เลยว่ายามขีดเขียนอักษรประโยคนี้อยู่นั้นตี้หวังผู้อ่อนเยาว์กริ้วโกรธถึงเพียงใด

ต้วนไป๋เยว่กางกระดาษออกอย่างเนิบนาบเชื่องช้า ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมาเพียงคำเดียวว่า

"เจ้า"