สถานะของ ‘เสิ่นซิ่วเหนียง’ในเคหาสน์ธารฟ้าแตกต่างจากคนอื่น นางมิได้เกี่ยวพันกับพ่อบุญธรรมผู้นั้นโดยตรง แต่เพื่อความปลอดภัยในภายภาคหน้าของลูกน้อย นางต้องไม่เป็นที่สะดุดตาสะดุดใจ จึงสวมหน้ากากสตรีอ่อนแอไม่เอาไหนเรื่อยมา และก็เพราะเสแสร้งแกล้งทำมานานเกินไป ยามนี้แม้ไม่มีภัยใดแล้ว นางกลับยังคงเอาแต่หลั่งน้ำตาให้กับทุกเรื่องราวด้วยความเคยชิน กระทั่งบุตรชายวัยสิบขวบของนางยังถึงกับกลอกตาใส่ ชีวิตของพวกนางสองแม่ลูกก็เป็นไปอย่างปกติสุขเช่นฉะนี้

จวบจนวันที่เคหาสน์ธารฟ้าได้ต้อนรับบรรดาศิษย์พี่ทั้งหลายของชายแซ่โม่ หนึ่งในนั้น... ศิษย์พี่สี่... คือ ‘อดีต’ซึ่งนางไม่ยินดีจะหวนกลับไป เมื่อไม่คิดจะชี้แจงเหตุผลกับผู้ใด ลงท้ายจึงกลายเป็นนางหนีออกจากบ้านมาลำพัง และก็พบภายหลังว่าตนนั้นคิดผิด เพราะ...

‘ฮือๆๆ เสี่ยวเผิง แม่คิดถึงเจ้ายิ่งแล้ว อยากกอดร่างนิ่มๆ หอมๆ ของเจ้าเข้านอนเหลือเกิน ฮือๆๆๆ’

ยากจะเปรียบเทียบจริงๆ ว่าน้ำที่ไหลออกจากดวงตานางกับน้ำในแม่น้ำของเจียงหนาน อย่างไหนท่วมท้นล้นหลามกว่ากัน!