ในบรรดาลูกสาวคนโปรดทั้งสามของพ่อบุญธรรม กล่าวได้ว่าเฟิ่งหมิงเสียงสืบทอดสติปัญญา ซือถูโซ่วสืบทอดพลังฝีมือ ส่วน ‘หรังฝู’ สืบทอดความสามารถการทำนายดวงชะตา อาจเพราะเหตุนี้นางจึงชืดชาต่อความเป็นไปของผู้คน ก็ไม่ว่าใครจะคิดอ่านทำสิ่งใดล้วนเป็นเพราะชะตาลิขิตไว้แล้วไม่อาจฝืนหรือมิใช่ การที่นางถูกทำลายขาทั้งสองข้าง กลายเป็นคนพิกลพิการ คือสิ่งที่ถูกกำหนดแล้ว นางจึงหาได้โกรธแค้นต่อคนลงมือไม่

เป็น ‘เขา’ซึ่งอยู่ข้างกายนางเรื่อยมาทนไม่ได้ ทว่าจำเป็นต้องเก็บงำความแค้นไว้ด้วยรู้จักประมาณตน จนกระทั่งวันหนึ่งในปีนั้นวันที่ทุกคนลงมือพร้อมกันเพื่อปลดแอกตัวเอง พวกเขาจำต้องยอมสูญเสียหรังฝู ได้แต่มองดูนางซึ่งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ไหลตามกระแสน้ำไป มีเพียงเขาที่ไม่อาจชั่งน้ำหนักดีร้ายในใจ กาลเวลาผ่านไป ขณะที่คนอื่นหลุดพ้นแล้ว กลับยังเหลือแค่เขาที่ไม่สามารถเป็นอิสระอย่างแท้จริง

ดังนั้นเมื่อชายหนุ่มได้พบคุณหนูของตนอีกครั้งราวปาฏิหาริย์ เขาจึงไม่มีแม้เศษเสี้ยวใจมาคิดคำนึงถึงเรื่องที่ว่าหรังฝูและพ่อบุญธรรมมีดวงชะตาร่วมกัน หากคนหนึ่งตาย อีกคนจักตายตาม และหากคนหนึ่งรอด อีกคนก็ต้องรอดมาด้วยเฉกเช่นเดียวกัน!!