เหยียนเจิงหมิง ศิษย์พี่ใหญ่ผู้มีชาติกำเนิดร่ำรวยสูงส่ง

เมื่อตอนอายุเจ็ดขวบหนีออกจากบ้านแล้วถูกอาจารย์ที่เจ้าเล่ห์เพทุบายเก็บได้ ต่อมาก็กลายเป็น ‘ที่พึ่งของสำนัก’ และ ‘ศิษย์เอกเปิดขุนเขาแห่งสำนักฝูเหยา’  เขาเป็นบุรุษรูปงามที่มีผมสำดำยาวสยาย เป็นคุณชายหยียนผู้ไม่เอาไหน เจ้าสำอาง หลงตัวเอง ปากร้าย จนบรรดาศิษย์น้องแอบเรียกว่า ‘เจ้าแม่’ แต่ในยามคับขันเขาคือศิษย์พี่ใหญ่ที่พึ่งพาได้

เฉิงเฉียน ศิษย์คนที่สามของสำนักฝูเหยา เป็นเด็กฉลาด ความจำดี มีใบหน้าน่ารักแต่เย็นชา รูปร่างเจริญเติบโตเชื่องช้าตามอายุไม่ทัน เขาสุขุมรอบคอบ ขยันหมั่นเพียร เห็นตนเองเป็นคนงานน้อย ข้ารับใช้น้อย… เพียงแต่คนในครอบครัวไม่เคยเห็นเขาเป็นบุตรชาย ดังนั้นเมื่อถูกขายเขาจึงตามชายแปลกหน้าท่าทางเหมือนนักต้มตุ๋นไปจนถึงเขาฝูเหยา และได้พบกับศิษย์พี่ศิษย์น้อง ‘ผู้ร่วมลิขิตฟ้า ร่วมชะตากรรม’

“ท่านกลับไปที่ของท่านไม่ได้หรือ”

“ไม่ได้ เจ้าลองดูว่าตอนนี้เจ้ามีสภาพทุเรศอย่างไร หลายวันนี้ข้าต้องดูแลเจ้า…เจ้าฝึกกระบี่ถึงดึกเช่นนี้ทุกวันหรือ”

บนหน้าผากเฉิงเฉียนมีเส้นเลือดสีเขียวเส้นหนึ่งกระตุก ละเลยคำถามของเขา

“ข้าไม่นอนกับท่าน!”

“เจ้าคิดว่าข้าอยากนอนกับเจ้าหรือ” เหยียนเจิงหมิงกล่าวด้วยโทสะ

“เขียงหั่นผักยังนุ่มกว่าเตียงของเจ้าเลย!”