“กูจักตามจองเวรมึงไปทุกชาติภพ” ดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่แตกซ่าน แต่แววตานั้นกลับฉายแสงสีเขียวมรกตดุจน้ำใต้มหานทีอย่างน่าขนลุก

ร่างของเขาแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ที่ตายซาก แต่ใจนั้นสั่นระรัวด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง แม้แต่จะเบือนหน้าหลบสายตานั้นเขาก็ยังทำไม่ได้
แต่ก่อนที่ร่างของเขาจะแหลกสลายไปเพราะดวงตาอันน่าสะพรึงกลัวนั้น พลันหูก็ได้ยินเสียงสำเนียงอันนุ่มนวล อบอุ่นและกังวาลดังขึ้น

“ข้าจักคอยปกป้องท่านทุกชาติไป” เสียงที่อ่อนโยน อาวรณ์ และรู้สึกได้ถึงความหวังดีดังขึ้นรอบๆตัว เหมือนกับคนผู้นั้นอยู่ใกล้ๆแค่เพียงลมหายใจส่งถึง แต่กลับมองไม่เห็นตัวตน....